Meiko

De eerste lesuren waren werkelijk omgevlogen. Mijn linkerhand deed redelijk pijn van het schrijven en maken van aantekeningen. Ja, ik ben links. In mijn eentje liep ik de kantine in om een broodje te halen. De rij was gigantisch en tegen de tijd dat ik mijn brood kon bestellen was al het lekkere op. Zuchtend liep ik terug richting mijn lokaal. De deur van klas 2-2a stond open en ik zag drie bekende mensen zitten. Ik bleef staan kijken en na een paar seconde werd ik al opgemerkt door Kyohei. Hij stond meteen op en liep naar me toe. "Kom, eet met ons mee!" zei hij opgewekt en hij pakte mijn pols vast. Vervolgens sleepte hij me mee naar de tafeltjes. Ik schoof een lege stoel aan en ging zitten. Angie zat omgedraaid en had een lunchbox met niet Japans-eten op de tafel van Ren staan. Ik zat tegenover Kyohei. Voorzichtig knabbelde ik op mijn broodje. Ik had dan wel een bento-box van Yuuki, maar daar zat niet veel in. Mijn moeder had me een streng dieet voorgeschreven zodat ik in vorm bleef voor het dansen. Tijdens het eten vertelde Kyohei vrolijk over dagelijkse gebeurtenissen en we luisterde allemaal. Hij kon goed vertellen. "Kyooo-kun!" werd er geroepen. We keken allemaal tegelijk naar de deur. In de deuropening stond een mooi meisje. Ze had donkerbruine haren die mooi naar beneden golfde, haar groene ogen waren geaccentueerd met mascara en ze had mooie volle lippen. Ze zag er ook klein schattig uit. Vast de vriendin van Kyohei. Alsof ze een model was liep ze onze kant op. Jongens uit de klas staarde haar na. "Kyoo-kun, ik heb honger, voer me!" zei ze poeslief en ze schoof een stoel bij. "Mooh.. Asa-chan" "Aaah" wat een opdringerige trien. Ze leek wel een beetje op Kyohei. Ren negeerde het hele gebeuren en at rustig zijn fried-egg verder. Angie keek met een redelijk jaloerse blik naar het meisje. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk.

Sorry dat het niet super lang is *shot*

Angie

Ik werd er gister dus echt niet vrolijk van toen mijn moeder vrolijk aankondigde dat we de volgende avond, vanavond dus, uiteten zouden gaan. En waar dan nog wel? Een ramenrestaurant. Gadver. Ik zuchtte toen ik het schoolterrein opliep. Ik zag het meisje van gister, Meiko naar de deur lopen en ik bleef gewoon doorlopen. Volgens mij zat zij in het eerste jaar. Toch jammer. Ik zat tenminste bij mensen in de klas die ik kende. Bij de twee jongens van gister, Kyohei en Ren. Ik liep met mijn iPod in mijn hand de deuren door. Taylor Swift muziek galmde in mijn oren. 'Cause I can't help it if you look like an angel.. Ik neuride zachtjes mee. Ik hield van Taylor Swift. Ik kon me altijd erg inleven in haar teksten en ik werd er altijd erg vrolijk van. Ik wisselde mijn schoenen om voor de rare schoolschoentjes die ik echt verschrikkelijk vond en die niet bij mijn riem paste die ik had gebruikt om mijn uniform een beetje op te pimpen. Mijn haar had ik vandaag in een hoge paardenstaart. Toen liep ik door naar de kluisjes en deed mijn iPod daarin. Toen draaide ik me om en zuchtte even. Let's go. Ik liep in een snel tempo vooruit en lette niet op. Daardoor knalde ik tegen iemand op. Ik zag dat het Meiko was. 'Oh, sorry!' zei ik. 'Geeft niet.. Uhm.. Smith-san.' zei Meiko die even over haar schouder wreef waar ik net tegenaan was geknalt. Smith-san. Wat klonk dat verschrikkelijk. 'Zeg maar gewoon Angie.' zei ik toen in een opwelling. Ik zag dat Meiko glimlachte. 'Oké, Angie-chan.' zei ze vrolijk. 'In welke klas zit jij?' vroeg ze toen. 'Oh.. Ik zit in het tweede jaar.' zei ik snel. 'Eh? Echt waar? Je ziet er niet uit als een tweedejaars. Oh.. Sorry. Ik wilde niet..' 'Geeft niet.' zei ik. 'Veel mensen schatten me jonger dan dat ik ben.' Toen besloten we maar dat we beter konden doorlopen naar de les. Ik begon het klaslokaal te zoeken en toen vond ik het. Ik schuifdeur stond nog open en ik glipte naar binnen. Ik zag dat er al veel tafeltjes bezet waren, behalve die bij het raam voor de tafeltjes waar Ren en Kyohei zaten. -KIMITODO MAAR DAN ANDERS- Ik liep ernaartoe en zette mijn tas erneer. Ze hadden nieteens opgemerkt dat ik daar was gaan zetten en ze kletsten vrolijk verder. Ze zaten op de tafeltjes, in plaats van erachter. Ik ging scheef op de stoel zitten met mijn rug tegen de vensterbank aan. Zo. Laat het maar beginnen. Ik was er klaar voor.

Meiko

Bij gebrek aan inspiratie..

Dag 2

Op mijn knieën zat ik naast de tafel. Mijn moeder vlocht mijn haar in een strakke vlecht. Vandaag werd ik weer met de taxi naar school gebracht en weer opgehaald. Dat ik het maar niet moest proberen om weer mee te doen aan een of andere 'jongens' sport. Mijn moeder had ook voor een week mijn linten, riempjes en andere opvrolijk spullen afgenomen. Zo kon ik mijn schooluniform dus niet opleuken. Al had ik nog snel mijn beenwarmers kunnen verstoppen onder mijn bed. Die zou ik straks op school aantrekken. Ook had ik mijn moeder verteld dat ik een half uur eerder op school moest zijn. Die tijd ging ik stiekem besteden in het lokaal van de Art-club, zodat ik iets kon laten zien vanmiddag. Als ik "überhaubt de tijd kreeg. Om 5 uur zou mam er met de taxi al zijn. Yuuki, onze soort van huis Maid, kwam de kamer binnenlopen met mijn bentobox. "Arigatou" zei ik zachtjes. Yuuki glimlachte en liep weer weg. Buiten klonk getoeter. Mam draaide de elastiekjes in mijn haar en stond op. "Opschieten, de taxi is er" zei ze. Na een paar minuten zaten we in de taxi en reden we naar school."Je hebt je toch wel bij een dansclub ingeschreven mag ik hopen" zei mam plotseling. Ik schudde mijn hoofd. "Wat moet ik toch met jou" zei ze zuchtend. Ik staarde naar buiten en negeerde verder alles om me heen. We stopte voor de heuvel waar de school opstond. Ik stapte uit en liep in snel tempo naar boven. "Oy! Tachibana-san!" hoorde ik achter me. De ene jongen van gister die Kyohei heette kwam aanrennen. Godzijdank stond de taxi er niet meer. "Speel je vanmiddag weer mee?" "Nee" zei ik kort. "Oh, jammer" ik merkte dat hij even verder niets wist te zeggen. "Kom je vanavond naar het Ramen Restaurant bij Ren? Sayo en Kanon komen ook, we willen je graag beter leren kennen" zei hij. Ik voelde me heel fijn vanbinnen. Ik wilde er zo graag naartoe. "Ik weet niet of ik mag" "Hm, ik kan je opzich wel komen halen. Al weet ik niet waar je woont en ik zal je mijn nummer geven, dan kun je bellen of je mag" Ik vond het grappig hoe hij meteen alles begon te regelen. Ik pakte mijn mobiel uit mijn rugzak en gaf hem aan Kyohei zodat hij zijn nummer erin kon zetten. Dat had ik nog nooit gedaan, ik legde nooit snel contacten. Toen zijn nummer erin stond gaf hij mijn mobiel terug en liepen we samen weer verder. Kyhei praatte vrolijk tegen me. "Mijn fietsbanden waren vanochtend leeg, dus ik moest lopend" vertelde hij. Het leek net alsof we vrienden waren. "Jij kwam met de taxi zag ik, daar heb je echt geluk mee. Woon je ver van school?" "Redelijk. Normaal kom ik me de trein en loop ik de rest vanaf het station" zei ik. Wow, dat was een lange zin geweest. We liepen het schoolgebouw in. "Nou, ik zie je straks vast nog wel" zei Kyohei, hij stak zijn hand op en liep verder toen ik bij mijn kluisje stopte. Ik glimlachte.

Sayo

Ik keek naar alle mensen die in de kamer zaten. Ik vond het best raar, maar eigenlijk voelde ik me hartstikke op mijn gemak. Dat had ik anders nooit. Ik keek naar het meisje dat kennelijk Asami heette, of zoals ze zelf zei: Asa-chan. Ze had alles wat ik nooit zou hebben. Ze was echt heel erg mooi en zag er erg zelfverzekerd uit. Ik was eigenlijk best wel jaloers op haar. Ik was zo in gedachten geweest dat ik niet had gemerkt dat Kyo iets had gevraagd. Gelukkig had Kanon wel opgelet en gaf hij antwoord. 'Ik vond het geweldig.' zei hij. 'Vooral na schooltijd.' 'En jij, Sayo?' vroeg Ren aan mij. Ik knikte alleen eventjes. Ik zag dat Asami een wenkbrauw optrok en naar me keek. 'Kan zij niet praten?' hoorde ik haar zachtjes tegen Kyohei zeggen. 'Asami.' Kyo keek haar even bestraffend aan. Ik keek naar beneden. Kanon keek even bezorgd naar me en kneep in mijn hand. Ik keek op en glimlachte naar heb. Hij glimlachte niet. Ik weet dat ik een stil persoon ben. Maar ik ben gewoon verlegen, ik heb eigenlijk geen idee wáárom ik dat ben. Is het aangeleerd? Aangeboren? Maar als ik dat had, waarom Kanon dan niet? Hij was best charismatisch en helemaal niet verlegen. Hij legde zelfs makkelijk nieuwe contacten. Waarom was het voor mij dan zo ontzettend moeilijk om zelfs maar normaal naar iemand te kunnen kijken. Kanon zei dat ik er niks aan kon doen en dat ik me er niet druk om moest maken. Maar ik maakte me er wél druk over. Ik wilde niet zo verlegen en stil zijn. Ik wilde ook gewoon met mensen kunnen praten en vrienden kunnen maken, ik durfde alleen die eerste stap gewoon niet te zetten. Maar ooit, ooit zou het lukken en zou ik praten. Echt waar.

Geen inspiratie. Sorry voor het korte stukje. Hou wel van je <333

Kyohei

Na het eten fietste ik richtig Ren's huis, zoals bijna altijd. Asami zat bij me achterop. Ze had net zo lang gezeurd tot ze mee mocht. Asami had een relatie gehad met Ren, maar ze vond hem uiteindelijk te saai. Even goed waren ze nog goede vrienden. We fietste langs een klein huis waar net de voordeur openging. Ik zag Kugimiya-san staan. Abrubt trapte ik op de rem. "Ooy! Kugimiya-san! Gaan jij en je broer mee naar Ren?" vroeg ik, sociaal als ik was. Sayo leek even te twijfelen en riep toen iets naar binnen. Niet veel later kwam Kanon buiten. Ik wilde de tweeling graag leren kennen. Het was vanmiddag zo leuk geweest. Asami stapte van mijn fiets. "Wij zijn dat?" vroeg ze terwijl ze haar rokje rechtstreek. "Twee mensen die vandaag mee hebben gedaan met softballen" Asami knikte. Ik stapte ook van mijn fiets en liep naar de stoep waar Kanon en Sayo inmiddels stonden. "Vind Yamamoto-kun het niet erg als we mee komen?" vroeg Kanon. "Natuurlijk niet" zei ik. Niet veel later kwamen we bij het Ramen Restaurant. Ik zette mijn fiets op slot en liep naar de voordeur. We belde aan en Ren deed open. "Konbanwa Ren-kun!" zei Asami vrolijk. "Ik heb wat meer mensen meegenomen" zei ik overbodig. Ren haalde zijn schouders op. We liepen naar binnen en deden onze schoenen uit. Vervolgens gingen we met zijn alle naar boven. Rens kamer was redelijk groot. We gingen op de grond zitten. Ik leunde met mijn hoofd tegen de zijkant van zijn bed. "Is het goed als ik jullie Kanon en Sayo noem? Dan mogen jullie gewoon Kyo en Ren zeggen" zei ik. "Mij best" zei Kanon. Sayo knikte. "Ne, stel je me niet voor?" vroeg Asami. "Oh, ja. Dit is mijn zusje Asami" "Asa-chan" verbeterde ze me meteen. Asami bekeek Sayo eens goed. Aan haar ogen te zien zag ik dat ze vond dat Sayo rokjes, jurkjes en andere meisjesachtige dingen moest dragen inplaats van een spijkerbroek. Ze tuitte haar volle, dikke lippen die een beetje glinsterde door de lipgloss. Haar donkerbruine haren had ze in twee staarten gedaan die vrolijk golvend naar beneden vielen. Asami was mooi, en dat wist ze maar al te goed. Haar groene ogen waren omrand door een laag onder de mascara zittende, lange wimpers en ze had een klein moedervlekje onder haar linkeroog. Haar kleren waren altijd bij de mode. Ze was erg populair en had bijna elke week een ander vriendje. Ik schrok op uit mijn gedachtes toen Ren een zak chips open trok. "Hoe vonden jullie de eerste dag op Sakurada High?" vroeg ik aan de tweeling.

Kanon

Ik keek nog even achterom naar Ren voordat ik de deur openduwde en Sayo voor liet gaan. Gelijk stormde er een zwartharig figuur vanuit de woonkamer op ons af. 'Okaeri Nee-sama! Okaeri Nii-sama!' zei ze enthousiast. Ze gaf Sayo een knuffel en liep toen naar mij toe. Ik deed de deur dicht en tilde haar toen op. 'Tadaima, Suna-chan.' zei ik glimlachend. Sayo was ondertussen al doorgelopen naar de woonkamer. Ik liep haar achterna met Sunako op mijn arm. Ik keek naar de keukentafel die grensde aan de woonkamer. Ik zag dat otou-sama met zijn hoofd op zijn handen leunde op de tafel. Hij zag er miserabel uit. Sayo beet al op haar lip. Het zelfde liedje. Elke keer weer. Ik keek naar Sunako die toen ook naar mij keek. Toen ik goed keek zag ik dat ze had gehuild. 'Oka-sama was boos.' zei ze met een zielig gezichtje. Ik knikte en zette haar toen neer. Ik keurde mijn vader verder geen blik waardig. Het was altijd hetzelfde. We hoefden hem geen aandacht te geven. Het hielp toch niet. Sayo liep wel naar hem toe. Ze legde haar hand op zijn rug en boog zich naar hem toe. 'Wil je thee?' vroeg ze lief. Hij schudde zijn hoofd. Ik zag hoe Sayo naar de papieren keek die op de tafel lagen terwijl ze met vader probeerde te praten. Toen ging ze weer rechtop staan en keek naar mij. Ze schudde zachtjes haar hoofd. Ik vloekte. We werken ons kapot. En wat hielp het? Helemaal niks. We hadden nooit geld. Nooit! 'Wil jij wat drinken?' vroeg Sayo aan me. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, dank je.' Sunako trok aan mijn mouw. 'Nii-sama? Kijk eens?' ze trok me mee naar haar kamertje. Alle kamers waren op de begane grond in ons huis en het huis was nogal klein. We waren er dus zomaar. Ze sliep met Sayo op een kamer. Niet dat er ruimte voor was. Sayo zou haar huiswerk op mijn kamer moeten maken omdat er in hun eigen kamer gewoon geen ruimte meer was voor een bureau. Ik werd soms echt kotsmisselijk van dit gedoe. Als we de loterij nou eens wonnen.. Sunako liet me een toren zien met allemaal blokjes. Ik glimlachte. 'Mooi zeg. Heb je dat helemaal zelf gemaakt?' Verder hoefde ik niet te gaan. Sunako begon in geuren en kleuren te vertellen hoe ze de toren had gemaakt en wanneer en hoelang ze ermee bezig was geweest. Ze leek heel gelukkig toen ze het zei. Toen ze uitverteld was maakten we een tweede toren. Ik hielp haar. Na een tijdje kwam Sayo binnen. 'Kanon, het eten is klaar.' zei ze zachtjes. Ik keek op. 'Is Oka-sama al terug?' vroeg ik. Sayo schudde haar hoofd. 'Nee. Ik heb het gedaan.' Oké. Geen probleem. Sayo kon sowieso al beter koken dan onze moeder. Dus zoveel maakte het niet uit. Ik stond op en zei tegen Sunako dat ze mee moest komen. We liepen naar de eettafel toe. De papieren waren opgeruimd, maar otou-san zat er ook niet meer. Ik keek vragend naar Sayo. 'Kamer.' zei ze alleen maar. Ik knikte. We aten dus met z'n drieën.

Ren

Het was gewoon zo gebeurd. Niemand vroeg wat, maar ik liep naast de tweeling. Ze waren niet erg spraakzaam, ik ook niet. Kanon verbrak de stilte. "Hé, ben jij de zoon van de eigenaar van dat Ramen Restaurant?" vroeg hij. "Ja" zei ik kort. Mijn antwoorde waren nooit lang. Het paste ook gewoon niet bij me om lange gesprekken te voeren. We naderde de buurt waarin ik woonde. Blijkbaar woonde de tweeling er ook want ze gingen geen andere kant op. Bij een klein huis stopte ze. "Nou, tot de volgende keer. Dag!" Kanon glimlachte een klein beetje onzeker en Sayo zwaaide. Ik stak mijn hand op en liep verder. Een paar minuten later liep ik ons restaurant binnen. "Ah, Ren-kun!" een pak zwart haar in mijn gezicht. "Hikari" ze was altijd zo opgewekt. "Okaeri" "Tadaima" Hikari droeg een schort, zo te zien had zo voor vandaag besloten Okaa-sama mee te helpen. "Ren, ga je eens douchen. Je zit onder het zand" ik knikte naar mijn moeder die dat zij en liep het restaurant uit door een deur bij de keuken. Meteen ging ik de trap op naar het woongedeelte van ons huis. Op de deur van mijn kamer hing een grote poster van Yu Darvish. In mijn ogen 's werelds beste pitcher bij honkbal. In 2008 en 2009 had hij meegespeeld in het Japanese National Team. Hij was mijn voorbeeld.

Ik schrijf ook een stukje Meiko, want haar verhaal kan niet zomaar stoppen x3

Meiko
In de taxi had ik een hele preek gekregen over dat ik me niet als een jongen moest gedragen, hoe vies mijn schooluniform wel niet wss en hoe ik het wel niet in mijn hoofd had gehaald om mee te doen aan iets als softbal. Ik had alleen maar gezwegen. We liepen het pad naar de deur op. Het was te merken dat Okaa-sama boos was. Toen ik de deur opende stond Nobuhiko er. Dat was ook nieuw. Normaal zag ik hem bijna alleen maar tijdens het eten. Ik pakte mijn fototoestel en knipte gauw een foto. Hij lachte lief. "Nobu, hoor jij niet bij Oba-sama te zijn?" vroeg ik en ik ging op mijn hurken zitten. Ik tilde hem op en liep weg. "Die jongen heeft benen gekregen om te lopen" ik negeerde het en liep verder. Waarschijnlijk werd de dansles van zometeen erg zwaar. Okaa-sama had nu een pest humeur, mijn eigen schuld. Zonder wat te zeggen schoof ik de deur open, Oba-sama gaf me een bijna vernietigende blik. Ik zette Nobu neer en zwaaide even naar Youko, die opgewekt terug zwaaide. Zo te zien zou ze ook bijna gaan dansen, ze droeg de kleding al. Vervolgens schoof ik de deur weer dicht en liep ik door naar de badkamer.

Angie

Was het over? Oh. Vond ik dat erg? Nee toch? Of.. Had ik het echt leuk gevonden. Ik dacht van niet. Eerst.. Maar toen.. Ach laat ook maar. Veel te ingewikkeld. 'Oké. Ik ga.' zei ik. Ik rende naar het hek en deed het open. Ik keek op mijn horloge. 'Damn!' riep ik. 'Wat is er?' Een van de jongens, die ene die volgens mij Kyohei heette stond achter me. 'Ik ga de bus missen. Alweer!' Ik was zo intensief bezig geweest dat ik niet door had gehad dat er alweer bijna een uur voorbij was gegaan. Ik had nog ongeveer tien minuten om naar naar de bushalte te lopen, en daar had ik minstens veertien minuten voor nodig. 'Kan niemand je een lift geven dan?' vroeg Kyohei. 'Nee.' zei ik. Ik was teleurgesteld. Ik kende hier niemand. Kyohei grijnsde. 'Haal je hem wel als iemand je een lift geeft?' Ik keek hem aan. 'Als ik er op de fiets heen zou gaan dan zou ik er misschien in zeven minuten zijn. Als ik nu zou gaan.' 'Nou dan moeten we opschieten.' zei Kyohei en hij liep naar het gebied van de school waar de fietsen stonden. 'Hè? Wat?' zei ik verbaasd. 'Ik geef je een lift.' zei hij. Hij liep ondertussen gewoon door. De tweeling liep langs me heen. 'Laten we maar gauw gaan. Straks word oka-san ongerust.' zei Kanon. Sayo knikte. Ze gingen. Ren liep ook langs me heen. 'Kyo, ik zie je morgen wel weer!' riep hij terwijl hij de andere kant op ging. Kyohei zwaaide nog even. 'Nou, kom je nog?' vroeg hij. Hij draaide zich weer om en bleef staan. 'Maar..' stamelde ik. Ik twijfelde. Maar ik wilde nu wel echt naar huis. Stomme bussen ook. 'Je wilt toch naar de bus? Schiet op dan!' zei Kyohei en hij liep weer verder. Ik nam een beslissing. Ik liep hem op een holletje achterna. Hij liep recht naar een fiets en haalde hem uit de stalling. Hij sloeg even op de stang in het midden. Ik keek naar achteren. Wát? Geen bagagedrager? Wat is dit nou weer voor iets? Hij keek me aan met een wenkbrauw opgetrokken. 'Nou? Bezwaar?' zei hij. Ik schudde vastberaden mijn hoofd en liep naar de fiets toe. Ik ging voorzichtig op de stang zitten. Toen fietsten we samen weg. Jakkes. We zagen er vast uit als een stelletje. Dat kon niet anders. Nouhou. De stang zat helemaal niet lekker. Het deed zelfs pijn. Niet te geloven dat er ook meisjes waren die dit voor hun plezier deden. Misschien kwam het ook wel omdat ik gewoon niet naar achteren wilde leunen. En ik wilde niet te veel bewegen omdat ik bang was dat we zouden vallen. Ik keek vanuit mijn ooghoek naar Kyohei's gezicht. Hij keek strak naar voren en lette op de weg. Mijn krullen waaiden een beetje op, voor mijn gezicht. Voorzichtig veegde ik ze met een hand weg. Toen zag ik de bus al staan. Hij stond er gewoon al! Nu moesten we opschieten. Kyohei begon sneller te fietsen en de chauffeur was zo aardig om nog niet weg te rijden. Toen remde hij snel, met piepende banden en ik sprong zo snel mogelijk van de fiets af. 'Dankjewel.. Kyouh..Kyouhei...kun..' mompelde ik. 'Zeg maar Kyo.' zei hij met een glimlach voordat hij weer wegfietste. Ik bleef nog even staan. De buschauffeur toeterde. Ik stapte snel in en ging achterin zitten.

~We zijn nog maar net begonnen en ik ga al zo doen. Dit is echt niet normaal xD Maar ik had inspiratie en vond het zo wel leuk. KimiTodo gevoel?~

Kyohei

Ha! 1 fout, nou zou ik hem zo hard slaan dat het een dikke home-run werd. De bal zoefde op me af en ik gaf hem een harde klap. De bal ging recht op Kugmiya-san af. Ze stak haar handschoen beschermend voor haar gezicht. De bal vloog recht in haar hand. Vol verbijstering liet ik mijn knuppel uit mijn handen vallen. "3 Uit!" riep Kanon grijnzend. We waren nog nooit zo snel uitgeweest. Ren haalde simpel zijn schouders op en liep het veld in. Ren nam automatisch zijn plek als pitcher in. Angie nam de honken voor haar rekening wat dus inhield dat ik het renwerk mocht doen. Kugimiya-san ging als eerste slagman staan en pakte de knuppel vast. Ren gooide de bal zoals bijna altijd perfect. Het ging zo hard dat Kugimiya-san miste. "1 Slag 0 Fout!" "Gooi eens normaal!" riep Kugimiya-kun boos. Ik hoorde Angie grinniken. Ren gooide deze keer zachter en Kugimiya-san kon hem slaan. De bal ging niet hard, ik had hem zo te pakken en Angie brandde Kugimiya-san uit. "1 Uit!" Kugimiya-san ging weer terug naar de rij en Kugimiya-kun was aan slag. Hij keek op een manier van 'Ik-ben-vastbesloten-die-bal-goed-te-raken'. Ren hield zich niet in en gooide weer een goede bal. Ook Kugimiya-kun sloeg mis. Zijn gezichtsuitdrukking was niet te beschrijven en ik hoorde Angie zelfs lachen. "1 Slag 0 Fout!" Ren gooide opnieuw, weer mistte Kugimiya-kun. "2 Slag 0 Fout!" "Ganbaté Onii-chan!" piepte Kugimiya-san. Ren gooide opnieuw de bal en deze keer raakte Kugimiya-kun hem vol. Alsof zijn zusje hem nieuwe kracht had gegeven. De bal vloog over mijn hoofd heen en ik zette meteen de sprint in. Toen ik de bal had zag ik dat het niet meer haalbaar was Kugimiya-kun te tikken en gooide ik de bal naar Ren die hem ving en er zo voor zorgde dat Kugimiya-kun niet meer verder dan het 3de honk mocht rennen. Tachibana-san stapte naar voren om te slaan toen er een vrouw aankwam lopen met een streng gezicht, gitzwarte haren samen gestopt in een knotje en ouderwetse traditionele kleding aan. Ze stopte voor het hek en Tachibana-san piepte iets dat leek op "Okaa-sama" "Meiko, nu naar huis!". Meiko legde de knuppel neer en gaf ons een verontschuldigende blik. Daarna rende ze naar het hek toe, pakte haar spullen en verdween samen met de vrouw. We stonden even allemaal te kijken. "Laten we maar stoppen, het wordt al laat, jullie team is niet meer compleet.." zei ik. Kugimiya-kun knikte instemmend.

Sayo

Ik begon me steeds meer op mijn gemak te voelen op het veld. Best vreemd, normaal duurde het altijd veel langer voordat ik ergens aan wende. Maar ik vond dit echt ontzettend leuk. Ookal was ons team dramatisch aan het verliezen. Yamamoto-kun was weer aan slag. Hij sloeg, ik had niet anders verwacht, hard en ver. Ik was al begonnen met rennen, nog voordat hij de bal echt had geslagen. Wonder boven wonder rende ik ook nog de goede kant op. Ik begon steeds harder te rennen, achter de nog steeds vliegende bal aan. Ik zag vanuit mijn ooghoeken hoe Kanon me nakijk en hoe Yamamoto-kun zo hard rende als hij kon. De bal vloog nog steeds en ik was hem langzaam aan het inhalen. Ik was net niet optijd. De bal raakte de grond en rolde verder. Ik versnelde nog een klein beetje en gleed toen naar de grond om de bal te pakken. Ik stond snel op en gooide de bal weer naar Kanon toe. Kanon ving de bal nog net en begon richting Yamamoto-kun te rennen om hem uit te tikken. Dit lukte nog net. Op het allerlaatste nippertje. Hijgend en buiten adem liep ik terug. Kanon liep naar me toe en glimlachte. Ik glimlachte ook. Ik had mijn kniekousen alleen helemaal vies gemaakt met die sliding. Daar zou oka-san niet zo blij mee zijn. Maar voor nu vond ik dat niet zo erg. Ik keek even naar Yamamoto-kun. Hij glimlachte naar me en stak zijn duim op. 'Goed gedaan!' riep hij. Ik keek snel naar de grond. Oké. Twee uit. Nog een te gaan en dan mochten wij gaan slaan. Ik kende de regels van softbal wel aardig. Ik las veel, ook boeken over verschillende sporten. Volgende. Namikawa-kun was weer aan de beurt. Tachibana-san gooide, maar het ging niet helemaal goed deze keer. De bal was scheef. '0 Slag 1 Fout!' werd er geroepen. 'Geeft niet, Tachibana-san! Gewoon nog eens proberen!' riep Kanon. Tachibana-san knikte. Ze gooide nu weer. Deze keer wel goed. Namikawa-kun sloeg de bal heel erg hard en heel erg strak. Hij kwam recht op mij af. Ik stak mijn handen beschermend voor me uit. Ik hoorde een knal en ik voelde hoe er iets tegen mijn handen aankwam. Ik keek verbaasd naar de bal.

Kyohei

Dit zou een potje worden dat ze niet snel zouden winnen. Smith-san stond achter mij in de rij. Ren versterkte zijn greep op de knuppel en zette zich schrap. Tachibana-san stond als pitcher, ze had net goed opgelet en gooide de bal bijna helemaal goed. Ren raakte de bal vollop en sloeg hem een flink eind weg. Hij rende bijna op zijn dooie gemak van honk naar honk. Hij was al bijna bij de 4de toen Kugimiya-kun de bal naar Kugimiya-san gooide. Tevergeefs probeerde ze Ren nog af te tikken, maar het lukte al niet meer. Nu was het mijn beurt. Ik gaf Ren nog een high-five voor ik de knuppel oppakte. Vervolgens zette ik me schrap. Aan slag was ik als de beste. Dit jaar was het mijn doel om team aanvoerder te worden. Het Lente-Toernooi kwam eraan en we moesten dat hoe dan ook winnen. Ren en ik spelen al softbal sinds we konden lopen. Mijn blik gleed over Tachibana-san heen. Ze leek gespannen toen ze haar arm ophief en naar voren stapte. Met al haar kracht gooide ze de bal in mijn richting. Ik raakte hem met gemak en sloeg hem lekker laag om een vangbal te voorkomen. Kugimiya-kun dook naar de bal, maar hij rolde gewoon verder. Met een grote grijns op mijn gezicht rende ik al naar het 3de honk. Tegen de tijd dat ik bij het laatste honk kwam zag ik dat Kugimiya-san net de bal had opgepakt. "Nou Smith-san" wat een tongbrekende naam "Nu is het jou beurt, laat ons niet vallen" zei ik met een knip oog. Angie stak haar tong naar me uit, maar ik negeerde het. Tachibana-san gooide de bal. Angie sloeg maar miste. "1 Slag 0 Fout!" Tweede poging. Deze keer gooide Tachibana-san hem verkeerd. "1 Slag 1 Fout!" riep ik. "Kom op Tachibana-san!" zei Kanon die strijdlustig keek. Weer gooide ze en opnieuw miste Angie. "2 Slag 1 Fout!" Angie stampte boos met haar voet op de grond. Tachibana-san gooide een nieuwe bal. Deze keer raakte Angie hem en ze sprintte naar het tweede honk. Kugimiya-san pakte de bal en gooide die naar Kugimiya-kun die op het tweede honk stond en hem ving. "Uit!" Ik kon het niet helpen en begon te lachen. Angie liep boos terug en sloeg haar armen over elkaar. Kanon keek trots.

Kanon

Ik had eigenlijk best wel veel zin om mee te doen. Ik keek even naar Sayo. Ik zag dat ze twijfelde. 'Je hoeft niet mee te doen hoor.' zei ik zachtjes. 'Dat vind ik niet erg.' Ik zag haar naar me kijken en haar hoofd schudden. 'Nee, ik wil ook.' zei ze. Ik glimlachte naar haar en knikte toen. 'We doen mee!' riep ik naar het veld. Ik pakte Sayo's hand en we liepen het hek door, naar het veld. Ik keek nog een keer achterom naar het meisje met het rode haar. Ze had me uitgelachen vanochtend. Ik kon nou niet zeggen dat het me een sympathiek persoon leek. Ik zag dat ze twijfelde. Het gezicht van haar gaf me een lach stuip. Ze keek me geërgerd aan. Ik bleef staan en draaide me naar haar om. 'Als je denkt dat we wat uit te vechten hebben, dan moet je maar mee doen hè?' zei ik. Ik draaide me weer om en liep verder. Ik hoorde een Engels woord wat niet al te netjes klonk en toen het geklapper van het hek. Ik grijnsde even en liep toen verder. We kwamen op het veld aan. De twee jongens stelden zich voor als Namikawa Kyouhei en Yamamoto Ren. Het meisje heette Tachibana Meiko. Sayo liet mijn hand opeens los. 'Kugimiya Sayo.' zei ze. Haar stem trilde maar een heel klein beetje. Ik was blij verrast en glimlachte naar haar. Ze glimlachte terug. 'En ik ben Kugimiya Kanon.' zei ik. We keken met z'n allen naar het roodharige meisje. 'Angie. Angie Smith.' hoorden we haar mompelen. Hm. Wat deed zo'n Engels meisje hier eigenlijk? We verdeelden ons over twee teams. Ik zou samen met Sayo en Tachibana-san in een team gaan en Namikawa en Yamamoto zouden met het Angie-persoon spelen. Ik wenste ze veel succes. Ons team stond het eerst in het veld. Ik ging klaar staan voor de bal die Yamamoto zou gaan slaan. Ik verwachtte iets wat aardig ver zou komen. Hij zag er niet uit als een amateur.

Meiko

~Houkago~

Met mijn pen tikte ik op mijn tafeltje. Voor me lag een lijst met mogelijke clubs waar ik lid van kon worden. Ik kneep mijn ogen dicht en prikte de pen ergens willekeurig op het blad. Ik opende mijn ogen weer. Art-club. Interessant. Snel vulde ik het formulier in en leverde het in. De gangen waren uitgestorven en ik liep naar het raam. De zon ging al naar beneden wat een mooie avond gloed gaf. Ik graaide in mijn tas en pakte mijn fototoestel dat ik bijna altijd bij had. Voorzichtig schoof ik het raam open en knipte ik een foto van de lucht. Ik kreeg een heel gelukkig gevoel van het uitzicht. "Jongedame, wilt u niet uit dat raam leunen" geschrokken veerde ik terug naar binnen. "Gomen Heiwajima-sensei" zei ik met een diepe buiging. Heiwajima-sensei liep verder. Ik had totaal geen zin om terug naar huis te gaan. Zuchtend liep ik de school uit, ik slenterde meer. Er kwam geluid vanaf de sportvelden. Nieuwsgierig als ik was ging ik kijken. Op het softbal veld stonden de jongens van vanochtend. De een gooide de bal en de andere sloeg hem hard weg. Wat ging de bal ver! Ik leunde op het hek en keek geintereseerd toe. Af en toe knipte ik ook een foto. De jongens hadden me nieteens door omdat ze zo geconcentreerd bezig waren. "Ik heb de bus gemist!" verstond ik met mijn gebrekkig Engels. Ik keek om en zag het roodharige meisje van vanochtend boos staan bellen. Vervolgens hing ze op en kwam ze naast me staan. Ze zei niets en keek met nogsteeds een boze blik naar de twee jongens, die ons inmiddels hadden opgemerkt. De jongen met het bruine rende naar het hek. "Willen jullie meedoen?" vroeg hij hijgend. "Waarom zou ik me in het zweet werken voor niets" zei het roodharige meisje kattig. "Jij, doe jij mee? Kom, het is leuk" Ik brabbelde wat woordjes en liep vervolgens naar het poortje om het veld op te gaan. Ik legde mijn spullen op het bankje en liep naar het eerste honk. "Wat moet ik doen?" vroeg ik. "Jij slaat de bal en wij proberen je uit te krijgen" zei de jongen. "Maar ik heb nog nooit een bal geslagen" bracht ik uit. "Het is niet moeilijk, het lukt je vast wel" zei de jongen met een glimlach. Ik beet op mijn lip en pakte de knuppel aan die hij naar me toe stak. "Hoe heet je trouwens?" "T-tachibana Meiko" "Namikawa Kyohei, en dat is Yamamoto Ren" zei Kyo. "Nou, Tachibana-chan, ben je er klaar voor" ik knikte en hield de knuppel omhoog. Kyo ging in het veld staan en Ren hief zijn arm op. In één strakke beweging vuurde hij de bal op me af. Ik kneep mijn ogen dicht en gooide al mijn gewicht achter de knuppel aan. Ik hoorde een doffe klap, raak! Ik gooide de knuppel neer en begon te rennen. "Kom op! Je kunt het!" riep Kyo die tegelijkertijd achter de bal aanstoof. Ik rende van het tweede honk naar het derde en zag dat Kyo net pas de bal van de grond pakte. Ik versnelde en rende naar het laatste honk. Net voordat mijn voet de plaat aantikte riep Ren "Uit!" Ik leunde op mijn benen met mijn handen en hijgde hard. "Dat was best goed" zei Kyo grijnzend. Ik glimlachte zwakjes. Bij het hek werd geklapt. Ren, Kyo en ik keken tegelijkertijd naar het hek. Er stonden een jongen en meisje naast het roodharige meisje. Ze leken verdacht veel op elkaar. De jongen was aan het klappen. Ik glimlachte weer en kreeg rode wangen. "Doen jullie ook mee? Is leuk!" riep Kyohei naar het hek. Het tweede meisje keek twijfelend, de jongen haalde zijn schouders op en het eerste meisje sloeg haar armen over elkaar.

Angie

Ik staarde geïrriteerd voor me uit. Wat dachten die mensen hier wel. Me een beetje schaamteloos aanstaren. Alsof ze daar het recht toe hadden. Oké, ik had ook wel door dat ik nogal opviel met mijn rode haar en mijn sproeten, maar ik was nog geen aap in een een dierentuin waar iedereen eventjes naar kon koekeloeren. Stomme Japanners. Ik zuchtte even diep toen ik zag dat het meisje alweer eventjes naar me keek. Ik schudde mijn hoofd en keek toen gewoon de andere kant op. Ik zat met mijn benen over elkaar en ook met mijn armen over elkaar. De meest gesloten houding die er bestaat. Ook keek ik niet bepaald vrolijk. Iedereen die me aankeek geef ik een vuile blik en dan keek iedereen weer weg. Ik irriteerde me mateloos aan het bloesje dat ik aanhad. Het zat niet lekker. De stof was te ruw en het irriteerde in mijn nek. Eigenlijk irriteerde ik me aan dit hele uniform. In Engeland had onze school geen uniform gehad. Dat was veel fijner. Ik keek nu naar de deur. Er kwamen een jongen en een meisje binnen. Ze leken best wel op elkaar alleen was de jongen iets langer. Hij keek alsof hij van iedereen die zelf maar naar het meisje durfde te kijken het hoofd eraf zou bijten. Ik kon er niets aan doen maar ik schoot in de lach. De jongen merkte dat ik lachtte en hij gaf me een giftige blik. Ik trok een wenkbrauw op en keek toen weer de andere kant op. Sjeetje. Hoezo een pesthumeur. Uit mijn ooghoeken zag ik hoe de jongen de zaal door keek om twee plekken te vinden. Hij was nogal laat, dus die waren er niet meer. Behalve dan vlak naast mij. Ik zag hoe hij twijfelde maar toen toch maar zijn zusje -ik nam maar aan dat het zijn zusje was- bij de hand en trok haar mee richting mij. Ik deed mijn hoofd een stukje omhoog in de houding waarvan ik wist dat het het meest uit de hoogte en arrogant leek en keurde hem geen blik meer waardig. Misschien was het kinderachtig. Oké. Het was zeker weten kinderachtig. Maar dat kon me helemaal niks schelen. 'Hè shit. We zijn te laat. Er zijn geen plekken meer vrij.' hoorde ik een jongen zeggen. 'Laten we vragen of zij willen wisselen. Dan kunnen we toch nog naast elkaar.' Ik keek weer even naar de deur en zag hoe twee jongens nog naar binnen liepen. De een gooide constant een softbal omhoog. Opeens griste de andere hem uit de lucht en rende toen door de zaal en bleef staan bij een meisje die hij vroeg om misschien een plekje op te schuiven zodat hij en zijn vriend naast elkaar konden zitten.

Meiko

Het leek wel alsof er een bom was ontploft in mijn maag. Een bom vol vlindertjes en feestspullen. Mijn eerste schooldag op de Sakurada High School. Ik stond midden op de weg stil. Druk pratende mensen liepen langs me heen. Allemaal vriendengroepjes. Ik was alleen. Ik kende niemand. De school was gigantisch. Het lag boven op een heuvel en de hele weg ernaartoe waren er Sakura's naast de weg. Er was een zacht briesje en ik snoof de frisse geur van de lente op. Ik verzamelde al mijn moed en stapte door. Er kwamen twee jongens aanrennen. Ze droegen allebei een softbal handschoen en gooide een bal over naar elkaar. Ze kwamen recht op me af. Ik kneep mijn ogen dicht en zette me schrap. Bonk. De jongen met bruin warrig haar rende tegen me aan. Ik zette een paar stappen achteruit om niet om te vallen en hield mijn tas voor me. "Gomen!" de jongen pakte mijn arm zodat ik bleef staan. "Sorry, gaat het" mijn wangen kregen de kleur van tomaten en ik knikte. De jongen glimlachte en rende toen weer verder. "Ren! CATCH!" hij gooide de bal naar de andere jongen die weer mee rende. Ik keek ze even na, streek over mijn rokje en liep verder. Ik vond mijn schooluniform saai. Vandaar dat ik soms wat had aangepast. Zo had ik lintjes om de bovenkant van mijn kniekousen gedaan en liet ik mijn strik losjes hangen. Mijn blouse had ik niet netjes in mijn rokje gestopt maar er gewoon overheen laten hangen. Ook had ik er nog een zwarte riem omheen gedaan en had ik mijn blazer gewoon open. Mijn haar had ik niet heel erg anders dan normaal. Ik had alleen wat plukken samengepakt en achter vastgebonden met een grote strik in de kleur van mijn schooluniform, blauw. Ik keek op mijn horloge. De 'entrance ceremonie' zou zo beginnen. Snel ging ik opzoek naar de zaal waar deze werd gehouden. Het zat al aardig vol. Ik ging naast een meisje zitten met lang rood krullend haar. Dat zag je nou ook niet elke dag. Ze zag er ook niet bepaald Japans uit. Het meisje merkte dat ik haar bestudeerde en keek me vuil aan. "Heb ik soms iets van je aan?" Ze had een Engels accent. "Uhm.. Nee" ik wende mijn blik af en keek naar de podium.

Introductie: Meiko; Kyohei; Ren (Miyako)

Naam: Meiko Tachibana
Uiterlijk: Ze heeft heel lang, stijl, zwart haar dat tot op haar heupen valt en een rechte pony. Haar ogen zijn lichtbruin en haar huid is erg bleek. Ze is klein en slank en heeft soms wat weg van een Geisha. De kleren die ze draagt zijn vaak schattig en ze pimpt haar schooluniform graag op met lintjes, strikjes, riempjes en beenwarmers.
Familie: Meiko’s vader (Kyousuke Tachibana) is de eigenaar van vele bedrijven en is daarom nooit vaak thuis. Ze zijn hierdoor wel rijk. Meiko’s moeder (Sae Tachibana-Hoshina) werkt niet en zit vaak thuis. Ze leert Meiko traditionele oude dansen en voedt haar streng op. Meiko heeft ook nog een broertje van 4, Nobuhiko (Ook wel Nobu genoemd door Meiko) en een zusje van 10, Youko. Ze ziet haar broertje en zusje niet zovaak, die worden streng opgevoed door haar oma(Hazuki Hoshina). Meiko wilt vaak dat haar familie anders zou zijn.
Schooljaar: 1
Extra: Thuis mag Meiko zich niet uitleven in de dingen die ze leuk vind, daarom is ze op school bij de Art-club gegaan. Ze heeft ontdekt dat ze een talent heeft voor schilderen, tekenen en creatief bezig zijn. Ze kan haar gevoelens niet goed onder woorden brengen en doet dit nu doormiddel van tekenen. Ze kijkt heel erg op tegen de leden van sportclubs en ze vind ze dan ook helemaal geweldig. Ze hoopt snel vrienden te maken op school, al is ze er zowat van overtuigd dat niemand haar aardig vind omdat ze zo stil is. Veel van Meiko’s vrije tijd wordt besteedt aan het leren van dansen, soms heeft ze er een pesthekel aan.

Naam: Kyohei “Kyo” Namikawa
Uiterlijk: Warrig bruin haar, het zin in een Kukai-stijl. Zijn ogen zijn grijs en stralend. Hij is lang, knap en heeft een sportief lichaam. In zijn linkeroor heeft hij een zilver ringetje en hij draagt een ring om zijn rechter duim.
Familie: Kyo’s vader (Kenta Namikawa) is gewoon Japans en werkt in een bakkerij. Hij heeft een passie voor brood. Kyo’s moeder (Eva Namikawa-Meier) is Duits van oorsprong. Ze beheerst het Japans inmiddels perfect en werkt in een bloemenzaak aan het einde van de straat waar ze wonen. Kyo heeft ook nog een zus van een jaar jonger, Asami “Asa-chan”. Ze is heel mooi en populair bij de jongens. Ze is soms nogal bitchy maar heeft een goed hart.
Schooljaar: 2
Extra: Kyo houdt van aandacht en zit bij de softbalclub. Hij heeft al enkele vriendinnetjes gehad maar is momenteel single. Hij is een uitblinker in Scheikunde maar faalt in Aarderijkskunde. Hij flirt graag met meisjes maar hoeft niet perse een relatie.

Naam: Ren Yamamoto
Uiterlijk: Heel kort zwart haar, like Ryuu en donker bruine ogen. Hij is lang en een beetje zongebruind omdat hij veel buiten is. Buiten school draagt hij vaak wat versletenere kleding en hij loopt zo goed als altijd op gympen.
Familie: Ren heeft geen broers of zussen. Zijn vader (Tohru Yamamoto) heeft een Ramen Restaurant en wilt dat Ren zijn opvolger wordt. Zijn moeder (Miyuki Yamamoto-Nakano) werkt als serveerster in dat Ramen Restaurant. Zijn oom Noda (Yamamoto) en zijn nichtje Hikari (Yamamoto) zijn vaak over de vloer.
Schooljaar: 2
Extra: Ren is heel goed bevriend met Kyo. Ze zitten samen in het softbalteam. Ren is pitcher. Hij is heel relaxed en rustig. Kyo is vaak bij Ren te vinden en andersom. Hij is ook vaak te vinden bij mensen van het voetbalteam.

Introductie: Angie; Sayo; Kanon (Misora)

Naam: Angie Smith (Ushiromiya)
Uiterlijk: Lang rood krullend haar, groene ogen. Ze heeft sproetjes en een erg bleke huid. Ze is nogal klein en ziet er een stuk jonger uit dan dat ze echt is. Ze draagt eigenlijk altijd jurkjes of rokjes in haar vrije tijd en ze heeft een ontiegelijke hekel aan het schooluniform. Vaak probeerd ze er zo veel mogelijk aan te veranderen zodat het geen schooluniform meer lijkt.
Familie: Angie woonde tot voorkort met haar moeder in Engeland. Daar ontmoete haar moeder Yukinojo Ushiromiya en ze werden stapelverliefd op elkaar. In een opwelling zijn ze getrouwd en daarna is haar moeder naar Japan vertrokken, waar Yukinojo woont. Angie vind het nog steeds verschrikkelijk en wil ontzettend graag terug. Ze heeft wel de taal geleerd en kan die ook erg goed spreken. Haar vader (Batler Smith) woont nog gewoon in Engeland en die belt ze ook vaak op om te klagen. Ze heeft geen broertjes en zusjes.
Schooljaar: 2
Extra: Ze is erg afgesloten en totaal niet van plan om vrienden te gaan maken omdat ze toch zo snel mogelijk weer terug wil naar Engeland. Later begint ze zich toch wat meer open te stellen en accepteerd ze dat ze dat het gewoon niet meer terugdraait. Ze begint het in Japan best wel heel erg leuk te vinden x3. Ook is ze best wel brutaal.

Naam: Sayo Kugimiya
Uiterlijk: Kort bruin achtig haar, blauwe ogen, normale lengte. Ze heeft een lichte huid en draagt in haar vrije tijd vooral normale spijkerbroeken met een T-shirt erboven. Ook draagt ze een maid uniform omdat ze in een maid café werkt. Whuahahahahaha. –Shannon van Umineko..)
Familie: Kanon is Sayo’s tweelingbroer. Ze wonen bij hun ouders, Ranmaru Kugimiya en Sayuri Kugimiya – Suzumura. Het is een heel normaal gezin, maar ze hebben niet veel geld waardoor Kanon en Sayo allebei moeten werken. Ze hebben ook nog een zusje, Sunako.
Schooljaar: 1
Extra: Sayo is best wel verlegen en als andere mensen haar iets vragen zal ze dat ook zeker doen. Ze vind het erg leuk om in het Maid Café te werken, alleen vind ze dat soms ook erg eng omdat ze zo verlegen is. Op school gaat ze erg veel om met Kanon. Ze wil erg graag vriendinnen maken, maar weet niet goed hoe ze de eerste stappen moet zetten.

Naam: Kanon Kugimiya
Uiterlijk: Halflang zwart haar (Kanon-style xD), lang en gespierd, blauwe ogen. Hij heeft een bleke huid en is erg knap. Hij ziet er erg sportief uit, en dat is hij ook. Thuis loopt hij rond in simpele kleding omdat hij simpelweg niet anders kan betalen.
Familie: Nou. Datzelfde als bij Sayo eigenlijk. Kanon neemt een erg beschermende rol in tegenover Sayo omdat het wel zijn kleine zusje is. Stiekem is dit alleen niet waar. Sayo is eerder geboren dan Kanon. Kanon ziet dat alleen niet zo en blijft beschermend.
Schooljaar: 1
Extra: Kanon werkt in een supermarkt als vakkenvuller. Dit doet hij voor schooltijd en meestal ook na schooltijd. Hij weet dat het niet anders kan, maar hij had wel graag wat meer vrije tijd willen hebben. Kanon is er g eerlijk. Hij vind het helemaal niks dat zijn kleine zusje in een maid café werkt.