Sayo

Ik was ontzettend aan het genieten van het spel. Ik vond het ontzettend leuk om te zien hoe iedereen het leuk had en iedereen zich vermaakte. Ik had ook ontzettend hard gelachen toen Kyohei het ijsblokje moest laten smelten.. In zijn broek! Ik vond het nog steeds heel grappig allemaal. Maar nu was Kyohei weer gaan zitten en kijk hij met priemende ogen naar mij. 'Sayo, truth or dare.' zei hij zonder zelfs maar te aarzelen. Ik sloeg een beetje dicht en voelde dat ik rood werd. 'T-truth.' zei ik zachtjes. Ik zag hoe Kanon met een bezorgde blik naar me keek. Maar ik wilde dit niet meer. Ik wilde ook normaal meedoen. Ik wilde er ook gewoon bij horen. En ik wilde dat Kanon zich niet de hele dag zorgen om me zou gaan maken. Dat vond ik namelijk verschrikkelijk. Kyohei dacht nog steeds na over de vraag die hij zou gaan stellen. Iedereen hield vol spanning zijn of haar adem in. Ik werd hier best wel zenuwachtig van. 'Wat is je lievelingsdier?' gooide Kyohei er uiteindelijk uit. 'Wat? Je mag een vraag stellen, en je vraagt: Wat is je lievelingsdier? Unbelievable..' riep Angie uit. 'Wat? Ik mag toch elke vraag stellen?' zei Kyohei rustig. Hij keek naar mij. 'Katten.' zei ik zachtjes. Toen maakte ik mijn stem wat harder. 'Katten. Ik hou heel veel van katten.' 'Oké. Leuk.' zei Kyohei met een warme glimlach. Ik glimlachte lichtjes terug. Nu was het mijn beurt. Ik keek de kring voorzichtig door.. 'Ren. Truth or dare?' zei ik toen.

Kyohei

Truth or dare. Het klonk echt leuk. "Begin jij dan maar" zei ik. Angie knikte. Ze keek naar Meiko. "Truth or dare?" "Truth" zei Meiko met erg gebrekkig Engelse uitspraak. "Stel, iemand op deze kamer zou voor een dag je slaaf moeten zijn. Wie zou je dan kiezen?" vroeg Angie. Meiko keek haar verbaasd aan. Ik vond het wel een grappige vraag. "Uhm ik weet het niet" probeerde Meiko. "Nee, je hebt gekozen voor Truth! Je moet heb beantwoorden!" zei Angie streng. Meiko slikte en keek naar haar knieën. "Kugimiya-kun" zei ze. Haar wangen begonnen te gloeien. Ik keek naar Kanon. Zo te zien had hij dit antwoord ook niet verwacht. "Waarom?" vroeg ik, een beetje teleurgesteld dat ze mij niet koos. "Hij is aardig en behulpzaam" zei ze. Hoe kon ze zoiets nou weten? Ze kende hem niet eens. Ik kon er duidelijk niet tegen als ik ergens niet voor werd gekozen. "Okay" zei Angie. "Nu ben jij" Meiko knikte en keek op. "Kyohei, Truth or Dare?" vroeg ze. Ze keek me recht aan. "Dare" Meiko beet op haar lip, ik zag haar nadenken. "Stop een ijsklontje in je broek totdat het gesmolten is" Angie begon te lachen en Ren grinnikte. "Sorry?!" daar had ik nou niet echt zin in. "Ik haal wel ijsklontjes" Ren stond op en verdweem naar beneden. Niet veel later kwam hij terug met een bakje vol. "Veel plezier" zei hij. Ik keek hem geïriteerd aan. Langzaam stond ik op. Sayo keek me vol verwachten aan. Ik pakte een ijsklontje uit het bakje en trok mijn broek een beetje wijder. "3, 2, 1" telde Angie af. Met dichtgeknepen ogen liet ik het ijsklontje vallen. Het ijs raakte mijn bovenbeen en ik moest lachen. Eigenlijk kietelde het een beetje. Daarna voelde ik de kou pas. Ik sprong door de kamer heen. Omdat mijn broek niet super wijd was bleef het klontje hangen bij mijn knie. Daar smolt het, langzaam. Het was koud. Angie lag dubbel van het lachen op de grond. Ren grinnikte. De andere drie lachte hard. Uiteindelijk smolt het klontje en ging ik met rode wangen zitten. "Sayo, truth or dare?" vroeg ik meteen.

Angie

Ik liep een beetje ongemakkelijk met Meiko en Kyo de trap op. Alles was beter dan beneden zitten met mama en de Japanner. Kyo deed opgewekt de deur open en ik hoorde hoe hij vrolijk werd begroet door Kanon en Ren. Daarna kwam Meiko binnen, en ze kreeg ook een vrolijke begroeting. Toen stapte ik wel erg voorzichtig over de drempel. Het werd doodstil. 'Oh.. Ja.. Angie zat beneden en uhm.. We hebben haar gevraagd om mee te komen.' zei Kyo. Toen was het weer doodstil. Iedereen staarde me totaal verbaasd aan. 'Ik uhm.. Ja..' stamelde ik een beetje verlegen door al die blikken. 'Kom zitten.' zei Ren toen uitnodigend, en ik ging bij de anderen op de grond zitten. Kanon keek nog steeds een beetje verbaasd naar me. Ik keek hem even uitdagend aan en toen keek hij een andere kant op. Er viel nogal een ongemakkelijke stilte. 'Nou.. Wat zullen we gaan doen?' zei Kyo toen. Er kwamen nou niet zoveel reacties van iedereen. Zelf hield ik wijselijk mijn mond. Ik voelde me niet erg op mijn gemak. Ik had het idee dat ze doordat ik erbij was niet meer wisten wat ze moesten doen. Dat ze de weg nogal kwijt waren. Ik begon wat met m'n handen te friemelen. Dat deed ik altijd als ik zenuwachtig werd. Volgens mij was ik niet de enige die zich ongemakkelijk voelde. Oké. Ik nam me voor om iets te gaan zeggen. Ik haalde diep adem. 'We kunnen Truth or Dare doen?' zei ik heel snel. 'Trut of wat?' zei Meiko verbaasd. Toen sloeg ze haar hand voor haar mond. 'Sorry.' zei ze snel. 'Truth or Dare.. Doen durven of de waarheid? Kennen jullie dat?' zei ik voorzichtig. Ik zag iedereen zijn hoofdschudden. 'Oké. Het is heel makkelijk. Ik zeg bijvoorbeeld tegen Meiko: Truth or Dare. Als ze truth zegt moet ze een vraag beantwoorden, en dan moet ze de waarheid spreken. Als ze dare zegt dan moet ik haar een opdracht geven die ze moet uitvoeren.' Iedereen keek me aan. Ik werd er nogal zenuwachtig aan. Vonden ze me nu stom? Vonden ze dat ik iets enorm doms had voorgesteld? 'Hé. Dat klinkt best gaaf.' zei Kyohei. Ik haalde opgelucht adem.

Kyohei

Ik draaide me plots om toen ik halverwege de trap was. Meiko botste bijna tegen me aan en wankelde wat waardoor ze bijna achterover viel. Ze greep me aan mijn arm vast om niet te vallen. Hierdoor ging ik bijna om. Mijn hand greep in een impuls naar de leuning en we stonden weer recht. Meiko's hoofd was rood geworden. "De soep ruikt lekker he" aan haar toon kon ik merken dat ze gewoon iets wilde zeggen. Ik knikte. "Ren's vader maakt de besten Ramen die je in Kyoto kan vinden!" zei ik. "Ik heb het nog nooit gehad" "Dan gaan we daar nu verandering in brengen!" ik glimlachte breed. "Boven kunnen we nog wel even wachten" Meiko knikte onzeker en we gingen de trap weer af. We deden onze schoenen weer aan en gingen via de schuifdeur het restaurant in. Het was niet druk. Twee tot drie tafels zaten vol. Met Meiko achter me aan liep ik naar de bar. Ren's moeder was er even niet, maar zijn nicht Hikari wel. Ze kwam met een grote glimlach naar ons toe. "Kan ik jullie helpen, Kyooo-kun" zei ze opgewekt. "Ja, twee kommen Ramen" zei ik. "Van het huis" zei Ren's vader die de kommen naar Hikari schoof. Meiko en ik gingen zitten en Hikari kwam het brengen. "Eet smakelijk, en de groeten aan Ren-kun straks" zei ze. Ik knikte. We aten rustig onze soep toen ik merkte dat we toch wel erg werden aangestaard. Ik keek naar rechts en keek recht in de ogen van Angie. Ik verslikte me half in de Ramen. Meiko, die naast me zat, klopte me geschrokken op mijn rug toen ik begon te hoesten. Angie grinnikte. "Wat doe jij hier" zei ik verbaasd. Angie met haar Engels eten en haat aan Japans, ik kon soms van haar gezicht aflezen, zat aan een kop typische Japanse Ramen. Angie stond zonder wat tegen haar ouders te zeggen op en kwam bij ons zitten. Ik keek even naar Meiko die haar lange paardenstaart wat strakker aantrok. Vanochtend was het nog een vlecht geweest. Ze had prachtig haar. Ik keek weer naar Angie. "Zijn jullie op een date?" vroeg ze brutaal. Deze keer was het Meiko die zich verslikte. Ze sloeg met haar vuist op haar borst. "Nee, we zijn hier voor Ren maar Meiko-chan heeft nog nooit Ramen gehad, dus gingen we dat eerst halen" Angie knikte. "Je mag wel mee" zei ik. Angie leek even te twijfelen en keek naar haar ouders. Althans, ik nam aan dat het haar ouders waren. "Ik blijf hier, bij vrienden" zei ze. Ik kon horen dat ze bij het woord vrieden twijfelde. Begreep ik, ze kon ons niet anders noemen, maar vrienden waren we nog niet echt. Toen we onze soep op hadden gingen we naar de kamer van Ren.

Sayo

Ik zat naast Kanon op de grond in de kamer van Ren. Ze waren enthousiast met elkaar aan het praten over sport. Ze waren eerst begonnen over softbal, en nu waren ze overgeschakeld naar voetbal. Ik luisterde aandachtig. Ik hield van luisteren. Mensen vonden het vaak raar dat ik niets zei en ze voelden zich er ook meestal niet bij op hun gemak. Ze dachten altijd dat ik me verveelde of dat ik me niet interesseerde voor hun onderwerp. Maar ik vond luisteren gewoon veel leuker dan zelf moeten praten. Ik heb de kamer ondertussen zovaak doorgekeken dat ik precies weet waar alles staat. Er staat een glazen kast in de kamer waar een wel erg kleine softbalhandschoen in staat. Het zal wel zijn eerste zijn geweest of zoiets. Ernaast lag een softbal waar met een rode stift iets op was geschreven. Ik gokte dat het een handtekening was van een bekende speler. Er stonden ook erg veel foto's in de kast. Op een groot merendeel stond Kyohei, en soms ook Asami. Ook was er nog een foto met Ren en zijn ouders. Ook hingen er overal posters aan de muur met softbalspelers. Verder was de kamer opgeruimd. Er lag vrijwel geen rotzooi. Het onderwerp was ondertussen geswitcht naar basketball. Ze hielden er wel van om over sport te praten. Ik glimlachte even. Toen kreeg Ren een smsje. 'Oh. Het is Kyo. Ze komen eraan.' zei hij. 'Dat zou tijd worden ook.' zei Kanon met een grijns. Ik was blij dat Kanon eindelijk vrienden had gemaakt. Dat duurde bij hem meestal wel langer. Het hele softbal groepje zou zo weer compleet zijn, behalve dat Engelse meisje, Angie. Ik vond het een fijn groepje. Ik voelde me er op mijn gemak. Ik had het idee dat we best wel een goede band konden opbouwen met z'n allen.

Meiko

Klein stukje terug de tijd in

Ik had mijn uiterste best gedaan met dansen, zonder tegen te sputteren of ook maar iets fout te doen had ik alles gedaan wat mijn moeder of iemand anders van me vroeg. Met een kloppend hart stond ik nu dan voor de schuifwand die naar haar kamer ging. Ik klopte en ging met een diepe buiging naar binnen. "Mag ik naar vrienden toe?" vroeg ik snel. Mijn moeder keek om vanaf haar bureau. Ze zette haar leesbril af en dacht even na. "Ja, is het ver weg? En ik wil dat je om half 10 zeker thuis bent" zei ze. Ik voelde hoe mijn wangen rood werden van blijdschap. Ik had niet verwacht dat het zo simpel zou gaan. "Arigatou!" zei ik opgewonden en ik ging weer. Ik ging naar mijn kast om me om te kleden. Ineens begon ik te twijfelen. Wat als ze me achteraf nou helemaal niet aardig vinden. Niet aan denken. Ik pakte een zwart rokje en een zwart met wit gestreep hemdje. Om mijn rechterarm schoof ik zilvere armbanden. Oh, ik moest Kyo smsen. Met een glimlach op mijn gezicht pakte ik mijn mobieltje en belde ik hem op. De telefoon ging over en ik merkt dat ik zenuwachtig werd. "Met Kyohei" werd er opgewekt aan de andere kant gezegd. "M-met Meiko" zei ik bijna onhoorbaar. "Pardon?" "Met Meiko" zei ik nu duidelijker. "Oh, ha~! Mag je komen?" vroeg hij meteen. "Ja" "Gaaf, waar woon je" Ik begon hem uit te leggen waar ik woonde en we kwamen tot de conclusie dat het ver was. Als ik over een kwartier de trein naam was ik er in een half uur. Kyohei beloofde er optijd te zijn. Uiteindelijk hingen we op. Ik haaste me naar het station, ook al lag het maar 5 minuten van ons huis. Ik had thuis nog snel een vestje gepakt en dat om mijn middel geknoopt. Ook had ik nog een klein zwart tasje met mijn mobiel en andere tasspulletjes erin om gehangen. Ik zocht in mijn portomonnee naar mijn treinpasje. Mijn vader bezat een groot aandeel van het hoofdkantoor van alle treinsporen in Japan, dus ik mocht altijd gratis. Ik haalde mijn pasje langs het paaltje en liep door het hek heen. De trein was er al. Er ging om het halfuur een trein van hier naar Kyoto. Ik stapte in en ging bij een raam zitten. Uit mijn tasje pakte ik mijn iPod en ik duwde de oortjes in mijn oren. Het halfuur zou zo omzijn. Ik was erg opgewonden en had er veel zin in.
Toen de trein op het station aankwam zag ik Kyohei al staan. Ik ging overeind staan en liep al richting de deur. Ik hield me overeind aan een handvat tegen de muur toen de trein remde. Toen ik de trein uitstapte kwam Kyohei al naar me toe. "Hoi!" zei hij met een grote glimlach. "Hoi" ik glimlachte verlegen. "Kom, Kanon en Sayo zijn al bij Ren!" zei hij. Ik knikte en we liepen van het station af. Ik checkte snel nog even uit en we liepen zo'n 10 minuten voor we er waren. Ik was nog nooit in een Ramen Restaurant geweest. Mijn moeder vond zoiets voor lagere mensen. Het rook heerlijk toen was voorbij de ingang liepen. Kyohei liep naar het huis dat eraan vast zat en ging via de voordeur binnen die op een kier stond. We deden onze schoenen uit en liepen de trap op naar boven.

Angie

's Avonds

Engelse woorden schalden erg luid en in hoog tempo door het huis. 'Angelina, ga douchen en doe nette kleren aan!' schreeuwde mijn moeder. 'Waarom moet ik nette kleren aan doen? Het is gewoon een doodnormaal ramen restaurant!' gilde ik terug. Zo ging het de hele tijd al. Ik weigerde om een nette jurk aan te doen zoals mijn moeder had voorgesteld net. En toen gingen we allebei door het lint. Yukinojo zat intussen rustig op de bank een krantje te lezen. Volgens mij was hij dit zo ondertussen ook wel gewend. Toen we nog een kwartier lang door waren gegaan, legde hij eindelijk het krantje weg. 'Jessica, we gaan over een kwartier.' zei hij. Mijn moeder keek even pisnijdig naar hem en ik zag even dat ze wilde schreeuwen maar kennelijk bedacht ze zich. Ze had nog nooit ruzie gemaakt met Yukinojo, nog nooit. Ze reageerde altijd alles op mij af. Ze keek nog even kwaad naar me en beende toen naar de badkamer. Ik ging rustig op een stoel aan de keukentafel zitten. Ze mochten blij zijn dat ik zelfs maar mee ging. Eigenlijk hadden ze even besloten dat ik mee zou moeten gaan. Ze waren vandaag precies een jaar bij elkaar. Jeetje. Vorig jaar om deze tijd was alles nog normaal. Papa woonde nog bij mama, en mama was nooit chagrijnig. Op niemand niet. Ook op mijn niet. Nu was alles verknalt door die stomme, stomme Japanner. Waarom was mijn moeder ook zo ontzettend impulsief. Ik zou willen dat ik bij papa was gebleven, maar hij had gezegd dat ik maar gewoon met mama mee moest gaan en dat, dat beter voor me zou zijn. Nou, daar was ik zelf helemaal niet zeker van. Toen mijn moeder terugkwam van haar badkamer bezoek zag ze er weer stralend uit. Alle woede was verdwenen. Ze liep naar mij toe en glimlachte. 'Sorry, liefje. Ik had niet zo moeten doen. Natuurlijk kan je zo ook mee.' Ik knikte eventjes strak. Ze meende er geen woord van. Yukinojo ging nu ook douchen. Het kwartier wat hij had aangegeven was al voorbij. Ik kon er niet tegen als mensen een tijd aangaven en op die tijd niet gewoon klaar stonden. Mijn humeur ging er alleen maar van achteruit. Mijn moeder schoof ook aan bij de keukentafel. We wachtten in stilte. Ik keek naar een scheur in de muur, vlakbij een fotolijstje van mij toen ik nog vier was. Het was op mijn verjaardag geweest en ik had een kleurrijke hoed op waar dat ook duidelijk op vermeld stond. Mijn moeder volgde mijn blik en keek glimlachend naar het fotolijstje. Ze pakte mijn hand. 'Wat ben je nu toch ook groot.' zei ze zachtjes. Ik keek even naar haar en glimlachte toen toch maar even. Toen kwam de Japanner weer aangewaggeld en gingen we met z'n allen op pad. Op naar het ramen restaurant, dat maarliefst twee straten verderop zat. Wat een feest.