Kyohei

Ik draaide me plots om toen ik halverwege de trap was. Meiko botste bijna tegen me aan en wankelde wat waardoor ze bijna achterover viel. Ze greep me aan mijn arm vast om niet te vallen. Hierdoor ging ik bijna om. Mijn hand greep in een impuls naar de leuning en we stonden weer recht. Meiko's hoofd was rood geworden. "De soep ruikt lekker he" aan haar toon kon ik merken dat ze gewoon iets wilde zeggen. Ik knikte. "Ren's vader maakt de besten Ramen die je in Kyoto kan vinden!" zei ik. "Ik heb het nog nooit gehad" "Dan gaan we daar nu verandering in brengen!" ik glimlachte breed. "Boven kunnen we nog wel even wachten" Meiko knikte onzeker en we gingen de trap weer af. We deden onze schoenen weer aan en gingen via de schuifdeur het restaurant in. Het was niet druk. Twee tot drie tafels zaten vol. Met Meiko achter me aan liep ik naar de bar. Ren's moeder was er even niet, maar zijn nicht Hikari wel. Ze kwam met een grote glimlach naar ons toe. "Kan ik jullie helpen, Kyooo-kun" zei ze opgewekt. "Ja, twee kommen Ramen" zei ik. "Van het huis" zei Ren's vader die de kommen naar Hikari schoof. Meiko en ik gingen zitten en Hikari kwam het brengen. "Eet smakelijk, en de groeten aan Ren-kun straks" zei ze. Ik knikte. We aten rustig onze soep toen ik merkte dat we toch wel erg werden aangestaard. Ik keek naar rechts en keek recht in de ogen van Angie. Ik verslikte me half in de Ramen. Meiko, die naast me zat, klopte me geschrokken op mijn rug toen ik begon te hoesten. Angie grinnikte. "Wat doe jij hier" zei ik verbaasd. Angie met haar Engels eten en haat aan Japans, ik kon soms van haar gezicht aflezen, zat aan een kop typische Japanse Ramen. Angie stond zonder wat tegen haar ouders te zeggen op en kwam bij ons zitten. Ik keek even naar Meiko die haar lange paardenstaart wat strakker aantrok. Vanochtend was het nog een vlecht geweest. Ze had prachtig haar. Ik keek weer naar Angie. "Zijn jullie op een date?" vroeg ze brutaal. Deze keer was het Meiko die zich verslikte. Ze sloeg met haar vuist op haar borst. "Nee, we zijn hier voor Ren maar Meiko-chan heeft nog nooit Ramen gehad, dus gingen we dat eerst halen" Angie knikte. "Je mag wel mee" zei ik. Angie leek even te twijfelen en keek naar haar ouders. Althans, ik nam aan dat het haar ouders waren. "Ik blijf hier, bij vrienden" zei ze. Ik kon horen dat ze bij het woord vrieden twijfelde. Begreep ik, ze kon ons niet anders noemen, maar vrienden waren we nog niet echt. Toen we onze soep op hadden gingen we naar de kamer van Ren.