Angie

's Avonds

Engelse woorden schalden erg luid en in hoog tempo door het huis. 'Angelina, ga douchen en doe nette kleren aan!' schreeuwde mijn moeder. 'Waarom moet ik nette kleren aan doen? Het is gewoon een doodnormaal ramen restaurant!' gilde ik terug. Zo ging het de hele tijd al. Ik weigerde om een nette jurk aan te doen zoals mijn moeder had voorgesteld net. En toen gingen we allebei door het lint. Yukinojo zat intussen rustig op de bank een krantje te lezen. Volgens mij was hij dit zo ondertussen ook wel gewend. Toen we nog een kwartier lang door waren gegaan, legde hij eindelijk het krantje weg. 'Jessica, we gaan over een kwartier.' zei hij. Mijn moeder keek even pisnijdig naar hem en ik zag even dat ze wilde schreeuwen maar kennelijk bedacht ze zich. Ze had nog nooit ruzie gemaakt met Yukinojo, nog nooit. Ze reageerde altijd alles op mij af. Ze keek nog even kwaad naar me en beende toen naar de badkamer. Ik ging rustig op een stoel aan de keukentafel zitten. Ze mochten blij zijn dat ik zelfs maar mee ging. Eigenlijk hadden ze even besloten dat ik mee zou moeten gaan. Ze waren vandaag precies een jaar bij elkaar. Jeetje. Vorig jaar om deze tijd was alles nog normaal. Papa woonde nog bij mama, en mama was nooit chagrijnig. Op niemand niet. Ook op mijn niet. Nu was alles verknalt door die stomme, stomme Japanner. Waarom was mijn moeder ook zo ontzettend impulsief. Ik zou willen dat ik bij papa was gebleven, maar hij had gezegd dat ik maar gewoon met mama mee moest gaan en dat, dat beter voor me zou zijn. Nou, daar was ik zelf helemaal niet zeker van. Toen mijn moeder terugkwam van haar badkamer bezoek zag ze er weer stralend uit. Alle woede was verdwenen. Ze liep naar mij toe en glimlachte. 'Sorry, liefje. Ik had niet zo moeten doen. Natuurlijk kan je zo ook mee.' Ik knikte eventjes strak. Ze meende er geen woord van. Yukinojo ging nu ook douchen. Het kwartier wat hij had aangegeven was al voorbij. Ik kon er niet tegen als mensen een tijd aangaven en op die tijd niet gewoon klaar stonden. Mijn humeur ging er alleen maar van achteruit. Mijn moeder schoof ook aan bij de keukentafel. We wachtten in stilte. Ik keek naar een scheur in de muur, vlakbij een fotolijstje van mij toen ik nog vier was. Het was op mijn verjaardag geweest en ik had een kleurrijke hoed op waar dat ook duidelijk op vermeld stond. Mijn moeder volgde mijn blik en keek glimlachend naar het fotolijstje. Ze pakte mijn hand. 'Wat ben je nu toch ook groot.' zei ze zachtjes. Ik keek even naar haar en glimlachte toen toch maar even. Toen kwam de Japanner weer aangewaggeld en gingen we met z'n allen op pad. Op naar het ramen restaurant, dat maarliefst twee straten verderop zat. Wat een feest.