Sayo

Ik zat naast Kanon op de grond in de kamer van Ren. Ze waren enthousiast met elkaar aan het praten over sport. Ze waren eerst begonnen over softbal, en nu waren ze overgeschakeld naar voetbal. Ik luisterde aandachtig. Ik hield van luisteren. Mensen vonden het vaak raar dat ik niets zei en ze voelden zich er ook meestal niet bij op hun gemak. Ze dachten altijd dat ik me verveelde of dat ik me niet interesseerde voor hun onderwerp. Maar ik vond luisteren gewoon veel leuker dan zelf moeten praten. Ik heb de kamer ondertussen zovaak doorgekeken dat ik precies weet waar alles staat. Er staat een glazen kast in de kamer waar een wel erg kleine softbalhandschoen in staat. Het zal wel zijn eerste zijn geweest of zoiets. Ernaast lag een softbal waar met een rode stift iets op was geschreven. Ik gokte dat het een handtekening was van een bekende speler. Er stonden ook erg veel foto's in de kast. Op een groot merendeel stond Kyohei, en soms ook Asami. Ook was er nog een foto met Ren en zijn ouders. Ook hingen er overal posters aan de muur met softbalspelers. Verder was de kamer opgeruimd. Er lag vrijwel geen rotzooi. Het onderwerp was ondertussen geswitcht naar basketball. Ze hielden er wel van om over sport te praten. Ik glimlachte even. Toen kreeg Ren een smsje. 'Oh. Het is Kyo. Ze komen eraan.' zei hij. 'Dat zou tijd worden ook.' zei Kanon met een grijns. Ik was blij dat Kanon eindelijk vrienden had gemaakt. Dat duurde bij hem meestal wel langer. Het hele softbal groepje zou zo weer compleet zijn, behalve dat Engelse meisje, Angie. Ik vond het een fijn groepje. Ik voelde me er op mijn gemak. Ik had het idee dat we best wel een goede band konden opbouwen met z'n allen.